Casus, Casie, Cassie, Cassis, Cavium

Situatie: Leerlingen werken alweer 4 weken in een groepje aan een project wat "Minimal Music" heet. Zij moeten van een schilderij van Escher, wat steeds kleinere veranderingen heeft in de loop van het schilderij, een compositie maken. En aan het eind van het project gaan ze het presenteren voor de klas. Toen we vorige week voor het eerst gingen kijken, waren Marijn, Janneke en ik er al een beetje achter dat de leerlingen niet heel erg veel inspiratie hebben om goed aan dit project mee te werken en na te denken om inspiratie op te doen. Toen we zagen dat het deze les weer gebeurde, zijn de stagaires een beetje actie onder gaan nemen. Onafgesproken verspreidden we ons en mengde onszelf in een groepje om ze te helpen.

Ik: Hee! Hoe gaat het hier? Hebben jullie al wat kunnen verzinnen?
Drummer: Ja, maar we lopen een beetje vast.
Ik: Okee, laat eens horen. Dan kan ik jullie misschien helpen.

Drummer begint een intro, 1 meisje valt in met een maracas, een jongen valt in met een djembe en een ander meisje met de piano. Einde.

Ik: Okee, even voordat we verder gaan dit op een rijtje zetten. Wanneer zit de eerste inzet ongeveer in? Of doen jullie dat niet met regelmaat?
Leerlingen: Niet echt.
Ik: Vinden jullie dat het schilderij met regelmaat overgaat naar andere thema's?
Leerlingen: Dat wel.
Ik: Misschien moeten we dan ook proberen met regelmaat de overgangen te maken in de muziek..
Leerlingen: Okee!
Ik tegen meisje met de maracas: Probeer anders pas na 8 maten in te vallen..

.. Geen reactie.

Ik: Ik bedoel, probeer mee te tellen met de drummer!

..

Ik: Drummer, zet jij eens in. Dan tel ik even met je mee. (Tegen meisje met de maracas): Snap je?

..

Ik: Ehh.. Dans jij? Daar tellen ze ook altijd van te voren af!

..

Okee even tot hier. MIJN GOD. GEWOON GEEN REACTIE. Niet dat ze me aan keek op een manier van: "Waar heb je het in godsnaam over? Hou je mond!" Of van: "Ik begrijp je niet! Help me!". Nee. Niks. Alsof ik tegen de kont van tante Sidonia aan het praten was. Ik snap dat het overdreven is, maar ik heb gewoon nog nooit eerder meegemaakt dat je totaal geen contact kan krijgen met iemand waar je hulp aan biedt. Ik dacht echt eventjes van: Hoe moet ik hier nou op reageren? Ik wilde haar helemaal niet aanvallen zoals ze zich waarschijnlijk voelt!

Cassis:
Wat doe jij?
Ik vraag aan de leerling of ze mee wilt tellen en of ze toevallig danst, omdat daar ook wordt meegeteld altijd.
Wat doet de leerling?
Geen reactie geven of enigzins verandering in de blik.
Wat wil jij?
Dat ze een reactie geeft op wat ik aan haar vraag.
Wat wilt de leerling?
Die wilt helemaal niks met me te maken hebben.
Wat voel jij?
Ik voelde me schuldig!
Wat voelt de leerling?
Ik denk dat ze zich aangevallen voelde.
Wat denk jij?
Oh nee, heb ik weer wat ergs gezegd?
Wat denkt de leerling?
Ik zit hier al vijf weken te werken aan een of ander vaag project waar ik niks van snap. Ik zit maar een beetje met deze sambaballen te schudden en nu komt er een of andere stagiare op me af om te vragen of ik dans. Moet ik zo meteen gaan dansen naar aanleiding van dit schilderij?! (geen idee of ze dit echt dacht trouwens.)

Als oplossing ben ik wat meer gaan back-off'en en de vraag in het algemeen gaan stellen. Nu kreeg ik wat meer reactie. Volgens Suzan was dit een goede oplossing, maar wat zou je nog meer kunnen doen? Haar na afloop van de les nog aanspreken om te vragen wat er aan de hand was? Of val je haar dan nog meer aan?

Zucht, zo'n klein dingetje. Ik kan me nu al zo goed voorstellen waarom ik er vaak uitgestuurd werd in de onderbouw.