Zo, da's lang geleden. Ik heb al heel lang niet meer zitten spuwen op een blog, maar na vandaag heb ik het weer nodig. Even een update van de afgelopen weken:
Het gaat goed! Ik heb een lekker gevoel na elke woensdag en ik leer steeds nieuwe dingen. Thomas die me gerust stelt als ik geen tops krijg, die me af en toe uit de les haalt met "Realiseer je je wel hoe goed dit gaat?" en wat onze stagementor allemaal voor dingen regelt en waar we bij mogen wonen (Een PWS-afspraak met een leerling, met H2 klassen naar een moderne dans repetitie bij Dance Works in Rotterdam, workshops regelen (binnenkort een Black-Gospel Workshop met alle H3 leerlingen!)). Ook heeft Thomas in de grote pauze het schoolkoor en heb ik het VMBO2 bandje waar de sfeer er goed in zit. 18 december gaan we optreden, dus komt dat zien!
Vandaag had ik perongeluk de trein een uur te vroeg genomen. Op de een of andere manier had ik er zin in vanochtend en kwam ik er tot de laatste minuut achter dat het geen 11 uur was, maar 10 uur. Ik ging maar alvast in de trein zitten zodat ik op het GSR nog wat beter mijn les kon voorbereiden (VMBO2 bandje, H3 (ze moeten een eigen gospel nummer schrijven) en een VMBO2 klasje (zij zijn bezig met een eigen rap schrijven en daarop beatboxen)). Tot dat ik van Thomas om 11.30 een bericht kreeg dat hij heel erg verlaat is omdat er een treinstoring was. Achja, prima, dacht ik. Ik loop richting de docentenkamer tot dat ik door een administratie mevrouw wordt geroepen: Anna ben je toch? De muziekstagiaire? Caroline belde net dat ze is verlaat door een treinstoring. Wil jij de lessen alvast beginnen?
Ehhhh. Dit gaat toch geen Kim en Kenza HDM2-tafereel worden? Even Caroline bellen.
"Jij kan het koor en het bandje wel tegelijk doen, H3 kan je ook wel alleen openen, ik kom er zo snel mogelijk aan." Goed. Ik doe het. De bel van de grote pauze ging, kloppend hart. Het koor kwam aanlopen, de pianist liep voor op "Ik hoor dat meneer Keijner is vertraagd dus ik neem het wel over!". Prima! Probleem 1 opgelost. VMBO 2 bandje komt er aan "Waar is mevrouw Grasmeijer?" Ehh vergadering! Kom we gaan meteen aan de slag!
Okee, dat ging best goed. We hadden een nieuwe bassist in het bandje die nog geen noot bas had gespeeld. Prima, geeft niet, leg ik wel uit. Maar toch moeilijk als de pianist en de 3 zangeresjes en de gitarist ook best wat hulp kan gebruiken en er niemand is om je even te helpen. Ik stond echt te werken als een gek. "Een F! Eerste snaar 1e fredje voor de bas! Goooooo teeelll it on the mouhountain probeer boven me uit te zingen dames! Dat is een G op de piano, maar door naar de Bb! Tweede snaar 1e fretje voor de bas en jaaa goedzo dat is het goede akkoord op de piano, drums er bij en jaaa die gaat goed kom op recht staan dames, deze Bb is twee maten op de gitaar ennnn G is de eerste snaar 3e fretje jaaaa heeeeel goed en we loopen deze twee zinnen en door! Okee stop maar, gaat goed he?" Shit, helemaal het koor vergeten! "Ga maar even door jongens ik ben zo terug." Rennend naar de aula waar iedereen lekker aan het zingen is op begeleiding van de pianist. Mooi, dat gaat goed. Terug. Snaar kapot. Shit. Oh ik mag niet vloeken. AAAAAH.
Het viel allemaal wel mee hoor, maar het is was wel even werken. Pauze afgelopen, Thomas was imiddels al terug. H3 zat al in de klas op me te wachten en op de keyboards te rammen. Nee, ik wil geen H3. Die lopen helemaal over mij heen. Deze les ging ook totaal niet. Vorige week hebben we ze een gospel opdracht gegeven. Een leerlingen boekje met daarin de achtergrond van gospel, de kenmerken van gospel en de opdracht zelf: Schrijf een eigen gospellied. De opdracht was totaal niet duidelijk vorige week dus ik dacht deze keer, ik ga het nu gewoon voorbereidend nog veel beter uit leggen. Bleken ze het allemaal al bijna af te hebben. Natuurlijk fantastisch, maar ik heb niks voorbereid op 'af hebben'. Eh, ga maar met diegene die de akkoorden speelt uit je groepje oefenen. Dit is gewoon veel te vaag. Het lukt me niet. Ik krijg vragen als 'Deze opdracht vind ik achterlijk, waarom doen we dit?" Dat doet pijn aan m'n hart jongens, hier hebben Thomas en ik heel hard aan gewerkt! Dat zeg ik natuurlijk niet. Maar ik kan ze moeilijk overtuigen dat het wel leuk is. "Mevrouw ik kan niet zingen dus ik ga niet zingen." Dat ga je wel. "Nee, u kunt me niet dwingen." Hm. Nee. Inderdaad. Ik heb gewoon geen antwoorden op hun vragen of opmerkingen. Of hoeft dat helemaal niet? Jawel, ik ga ze niet klakkeloos negeren. (Ik heb in ieder geval niet gezegd "Ik kan ook niet zingen, maar ik doe het ook!" Suzan!)
Okee, daar kwam Caroline al aangelopen en de les was bijna voorbij. Aan de ene kant hebben ze goed gewerkt, maar ook totaal niet. Vaak niks aan het doen. Observatie van Caroline de laatste 5 minuten:
"Leuk dat je alleen bent begonnen met de les, goed hoor!"
"Maar, waar was je, fysiek? Ik 'zag' je niet"
"Echt strenger zijn, zelfverzekerder. Ze nemen je niet altijd serieus."
Ik begreep in de eerste instantie niet dat ze zei dat ik er niet was. Tot we over de VMBO2 klas gingen hebben die ik het laatste uur les heb gegeven, wat tot nu toe alleen nog maar heel goed is gegaan. "Je staat heel anders voor de VMBO2 klas dan voor H3. Je bent aanwezig, je hebt alle aandacht, ze luisteren naar je en doen wat je van ze vraagt."
Inderdaad. ik duik weg voor H3. Ik begrijp het niet, waarom doe ik dat? Ik ben niet bang voor ze. Of wel? Bah. VMBO2 is zo veel veiliger, zo'n grote afstand. Terwijl H3 maar een jaartje ouder is dan zij zijn. Maarja, H3, daar heb ik zelf ook in gezeten. Misschien is dat het wel, ik wil er te graag weer bij horen. Ik maak domme opmerkingen, zij stellen vragen wat ik mezelf ook wel eens afvraag, zij gedragen zich hoe ik me gedroeg. Of, nog steeds gedraag. Eigenlijk. Bah bah.
Volgende week nieuwe ronde, nieuwe kansen.
woensdag 11 november 2009
zaterdag 3 oktober 2009
30/9/2009
Ik moet inmiddels jaartallen achter de data-namen van mijn blogs zetten. Jeetje wat gaat de tijd snel. Maargoed, zoals jullie allemaal inmiddels weten hebben Thomas en ik een gereformeerde school aangeboden gekregen in Rotterdam. Ik had mijn lange zwarte rok al uit de kast gehaald (die trouwens heel hip is) om niet helemaal als atheïst daar over te komen na de voorafgaande mailtjes.
Maar, wat is dat een leuke school! We hadden met Caroline afgesproken in de lerarenkamer en we kregen meteen allemaal projectjes naar ons toe geschoven. Ik begeleid een vmbo2 bandje en Thomas heeft vanaf volgende week een schoolkoortje. Aankomende woensdag gaan we naar een moderne dans show met havo3 en er worden nog zooo veel meer workshops, shows, optredens en noem maar op georganiseerd door Caroline! Echt heeel gaaf.
Toen kregen we een rondleidinkje door het muziekgedeelte van de school. Ze hebben een aansluitende grote aula waar kinderen niet in de pauze mogen komen, maar wat echt voor optredens is etc. Er staat daar ook een grote mooie vleugel in het midden van het podium.
In het lokaal hangen allemaal posters van bekende artiesten. Ook een hele grote van Room Eleven met al die handtekeningen, dat had Caroline even geregeld met Arrien, haha! Handig zo, die connecties. Een stuk of 7 gitaren, redelijk wat keyboards, nog een piano in het klaslokaal maar die was samen met de bas bij feedback in reparatie en 2 drumstellen (1 akoestisch). Dan daarachter nog een opberg gedeelte en daar weer achter een studio met een vet drumstel en een keyboard en een elektrische piano en een mengpaneel etc. Echt een heeeerlijke uitrusting!
Het is zo'n groot verschil met de vorige stage. Hier wordt van alles georganiseerd, we worden volgende week meteen meegenomen naar een show, Thomas en ik hebben ongeveer een fotoshoot gehad met de gitaar en het drumstel dat we in het nieuwsboekje (dacht ik) komen zodat de andere docenten weten dat we de muziek stagiaires zijn. En er is een hele leuke uitgekomen, dus zodra ik die heb zal ik die snel plaatsen hier.
Oh, dan moet ik wel nog er even bij kwijt dat ik voor het eerst een vmbo2 klasje heb meegemaakt. Suzan zegt wel eens "Ach, de leerlingen hingen in ieder geval niet in de gordijnen dus dat heb je heel erg goed gedaan!". Nou, letterlijk. Ze hingen in de gordijnen, gooiden met pennen, scholden elkaar uit, sloopten nog net niet alles, en waren echt echt HEEL brutaal. Voor het eerst herkende ik mezelf niet in een leerling die niet meewerkte. Dus ik ben benieuwd! Ik heb er in ieder geval heel veel zin in ;)
Maar, wat is dat een leuke school! We hadden met Caroline afgesproken in de lerarenkamer en we kregen meteen allemaal projectjes naar ons toe geschoven. Ik begeleid een vmbo2 bandje en Thomas heeft vanaf volgende week een schoolkoortje. Aankomende woensdag gaan we naar een moderne dans show met havo3 en er worden nog zooo veel meer workshops, shows, optredens en noem maar op georganiseerd door Caroline! Echt heeel gaaf.
Toen kregen we een rondleidinkje door het muziekgedeelte van de school. Ze hebben een aansluitende grote aula waar kinderen niet in de pauze mogen komen, maar wat echt voor optredens is etc. Er staat daar ook een grote mooie vleugel in het midden van het podium.
In het lokaal hangen allemaal posters van bekende artiesten. Ook een hele grote van Room Eleven met al die handtekeningen, dat had Caroline even geregeld met Arrien, haha! Handig zo, die connecties. Een stuk of 7 gitaren, redelijk wat keyboards, nog een piano in het klaslokaal maar die was samen met de bas bij feedback in reparatie en 2 drumstellen (1 akoestisch). Dan daarachter nog een opberg gedeelte en daar weer achter een studio met een vet drumstel en een keyboard en een elektrische piano en een mengpaneel etc. Echt een heeeerlijke uitrusting!
Het is zo'n groot verschil met de vorige stage. Hier wordt van alles georganiseerd, we worden volgende week meteen meegenomen naar een show, Thomas en ik hebben ongeveer een fotoshoot gehad met de gitaar en het drumstel dat we in het nieuwsboekje (dacht ik) komen zodat de andere docenten weten dat we de muziek stagiaires zijn. En er is een hele leuke uitgekomen, dus zodra ik die heb zal ik die snel plaatsen hier.
Oh, dan moet ik wel nog er even bij kwijt dat ik voor het eerst een vmbo2 klasje heb meegemaakt. Suzan zegt wel eens "Ach, de leerlingen hingen in ieder geval niet in de gordijnen dus dat heb je heel erg goed gedaan!". Nou, letterlijk. Ze hingen in de gordijnen, gooiden met pennen, scholden elkaar uit, sloopten nog net niet alles, en waren echt echt HEEL brutaal. Voor het eerst herkende ik mezelf niet in een leerling die niet meewerkte. Dus ik ben benieuwd! Ik heb er in ieder geval heel veel zin in ;)
maandag 1 juni 2009
Column
Afgelopen najaar ben ik overgehaald om mee te gaan naar de Arena in Amsterdam om een voetbal wedstrijd tussen Ajax en een onbeduidend provincie clubje te bekijken. Ik ben absoluut geen voetbal liefhebber, maar mezelf aanpassen doe ik graag.
Ik zat daar rustig op mijn stoel tot dat ik plotseling ‘The second waltz” hoor, afkomstig van een suite van Dmitri Sjostakovitsj. Ik hoorde mezelf nog zeggen: “Leuk, klassieke muziek hier in de arena..” tot dat ik achter mij supporters mee hoorde lallen. Ik keek achterom en zag witte Ajax vlaggetjes op de driekwartsmaat van links naar rechts zwaaien. Ja, zo kan het natuurlijk. Want als je het mij vraagt, zijn klassieke concerten ook gewoon elitair, duur, en moeilijk. Het publiek is hoogopgeleid; één kaartje kost evenveel als een weekend EuroDisney en zoals jurist Philip de Roos dat zegt, als een klassiek concert een drankje was, dan was het single malt whisky: Drank die je moet leren drinken.
Neem een voorbeeld aan André Rieu. Rieu pakt klassieke muziek bewust anders aan. Zijn concerten zijn als een bacardi breezer: Je zintuigen begrijpen de smaak meteen. Zijn klassieke muziek is toegankelijk en betaalbaar. Je bent welkom in T-shirt en slippers; kaartjes kosten niet meer dan kaartjes voor een voetbalwedstrijd; en je mag zoveel lachen, klappen en joelen als je wil. Zijn concerten zijn dan ook een doorslaand succes. Waar symfonieorkesten verlies lijden, maakt André winst.
Dan nog wat. Ik hoor vaak mensen zeggen dat klassieke muziek nooit zou zijn bedoeld voor volle stadions met meeklappend volk. Maar volgens mij vergeten zij dat concerten in de tijd van Mozart meer leken op de vrolijke janboel van Rieu, dan op de steriele ernst van onze hedendaagse concerten. Wat klassiek is, is modern bepaald.
Ik zat daar rustig op mijn stoel tot dat ik plotseling ‘The second waltz” hoor, afkomstig van een suite van Dmitri Sjostakovitsj. Ik hoorde mezelf nog zeggen: “Leuk, klassieke muziek hier in de arena..” tot dat ik achter mij supporters mee hoorde lallen. Ik keek achterom en zag witte Ajax vlaggetjes op de driekwartsmaat van links naar rechts zwaaien. Ja, zo kan het natuurlijk. Want als je het mij vraagt, zijn klassieke concerten ook gewoon elitair, duur, en moeilijk. Het publiek is hoogopgeleid; één kaartje kost evenveel als een weekend EuroDisney en zoals jurist Philip de Roos dat zegt, als een klassiek concert een drankje was, dan was het single malt whisky: Drank die je moet leren drinken.
Neem een voorbeeld aan André Rieu. Rieu pakt klassieke muziek bewust anders aan. Zijn concerten zijn als een bacardi breezer: Je zintuigen begrijpen de smaak meteen. Zijn klassieke muziek is toegankelijk en betaalbaar. Je bent welkom in T-shirt en slippers; kaartjes kosten niet meer dan kaartjes voor een voetbalwedstrijd; en je mag zoveel lachen, klappen en joelen als je wil. Zijn concerten zijn dan ook een doorslaand succes. Waar symfonieorkesten verlies lijden, maakt André winst.
Dan nog wat. Ik hoor vaak mensen zeggen dat klassieke muziek nooit zou zijn bedoeld voor volle stadions met meeklappend volk. Maar volgens mij vergeten zij dat concerten in de tijd van Mozart meer leken op de vrolijke janboel van Rieu, dan op de steriele ernst van onze hedendaagse concerten. Wat klassiek is, is modern bepaald.
Geschreven naar aanleiding van de stelling:
"Wat klassiek is, is modern bepaald."
Artikelen:
- Hans Abbing, ‘Die stijve sfeer maakt klassieke concerten onnodig zwaar’
NRC Handelsblad, 2 februari 2009
- Martijn Hermens, 'Andre Rieu-trein dendert vrolijk door'
De Gelderlander, 18 december 2008
zaterdag 30 mei 2009
Essay
Muziek in het voortgezet onderwijs.
Ik, als vervelende puber op mijn middelbare school, had altijd onenigheid met mijn muziekdocent. Ik moet toegeven, zo’n onaardige man was het ook weer niet. Hij was zeer muzikaal, een goede dirigent voor het schoolorkest en organiseerde fantastische open podia. Maar pedagogisch verantwoord kon ik hem niet noemen. De manier waarop hij ons, de leerlingen, benaderde ging mij soms iets te kort door de bocht. Zou hij mij in die jaren anders benaderd hebben zou ik wellicht meer opgestoken hebben van de inhoud van zijn lessen. Ik wil hier mee zeggen dat ik de kick miste bij deze man. Door hem besloot ik toelating te gaan doen voor docent muziek om het lesgeven in de muziek te verbeteren.
.. Misschien moet ik dan eerst wat weten over het ontstaan van het muziekonderwijs. En wie heeft dit allemaal bedacht?
Wat een toeval is het, dat ik een essay moet schrijven over de drie kernachtige begrippen van het muziekonderwijs: Je kan er veel over te weten komen, je kan muziek maken of je kan er een kick van krijgen. Kennis, kunde of kick dus. Zo kom ik nog eens achter al mijn vragen.
Laten we eerst een korte historische schets maken van het muziekonderwijs. Hoe is het ontstaan? Want muziekonderwijs is volgens mij net zo oud als muziek zelf. In de late middeleeuwen stond muziekonderwijs gelijk aan een opleiding in het kerkkoor. Bij de Renaissance kwam de wereldse muziek meer tot ontwikkeling. Pas na de tweede wereldoorlog kwamen er muzieklessen op school: Het muziekuurtje voor de kleuters. Maar voor deze tijd waren er nog, zoals Job ter Steege ze noemt, de aartsvaders: Willem Gehrels en Ad Heerkens.
Gehrels leefde van 30 november 1885 tot 3 juni 1971 en was een Nederlandse muziekpedagoog, onderwijzer en violist. Ook was hij een van de initiatoren van de studie schoolmuziek op de nederlandse conervatoria. Maar hij is vooral bekend geworden door het oprichtingen van zijn volksmuziekschool in 1931, waar onze artikel-held ter Steege tien jaar leerling bij is geweest. Hier zorgde Gehrels er voor dat het idee dat muzikaliteit niet in de hoeveelheid geld wat je bezit zit, zoals wat ze bij de Renaissance wel het geval was. Zijn belangrijkste pedagogische uitganspunt is dat kinderen allereerst muziek moeten leren beleven in groepsverband. Bijvoorkeur door samen te zingen en muziek te maken. Gehrels vond ook de kennis van de Europese muziekcultuur van groot belang, daarbij hoort ook de historische kennis. Dus, zoals je kunt lezen, legt Gehrels de nadruk op de kunde en de kennis!
Ard Heerkend leefde een generatie later, van 1913 tot 1985. Bij het woord kennis sloot Heerkens zich volledig aan, maar dan net op een andere manier. Heerkens vond het belangrijker dat de kennis van het muzikaal-maatschappelijk engagement plaats vond. Oftewel, hij wilde dat kinderen het verband tussen muziek en maatschappij leerden begrijpen. Hij stelde dat de wereld van het kind uitgangspunt moest zijn om muziek te maken en te beleven: vrije expressie. Het ging Ad Heerkens meer om de kick.
Tot zo ver de grondleggers van onze toekomst. We moeten namelijk gauw beginnen aan de omslag in 1971. Wat voor de popmuziek de jaren zestig zijn (lees: magisch), dat zijn de jaren zeventig voor het muziekonderwijs. De belangrijkste voorbeelden die ter Steege meldt:
- Er kwam emancipatie van de popmuziek
- Muziek als examenvak
- Grafische notatie van muziek
- Muziek als maatschappelijk verschijnsel (In de laatste veertien levensjaren van Heerkens zijn wens toch in vervulling gegaan?)
- Transformatie van muziek naar andere vormen.
- De studie schoolmuziek is een goede brede opleiding geworden
- In het voortgezet onderwijs komen steeds meer bekwame muziekdocenten terecht.
Maar door de economische recessie in de jaren ’80 moest toenmalige minister Deetman van onderwijs door middel van bezuinigingen studie schoolmuziek steeds meer verarmen. Maar in 1985 was muziek als examenvak niet vreemd, popmuziek kreeg een serieuze plek en in de jaren ’90 kwamen de bekende methodes om les te geven. Het onderwijs leek er eindelijk beter op te woorden.
Even terug naar mijn inleiding over, volgens mijn puberale brein, niet pedagogisch verantwoordelijke muziekdocent. Zijn kort door de bocht zijn heeft mij het idee gegeven dat ik zonder zijn hulp mezelf heb ontwikkeld.
Maar dat is grappig. Op het moment dat ik het idee heb dat ik mezelf ontwikkel en hij daar geen steentje aan bij heeft gedragen doet hij het eigenlijk pedagogisch heel sterk. Hij heeft me laten blijken dat ik het helemaal zelf heb gedaan. Want als je pubers een stukje weerstand laat voelen moet je een kundige zijn om te bedenken of je die puber laat prikkelen of juist de faalangst kant op laat gaan. En zoals ik in mijn inleiding al eindigde met “door hem besloot ik toelating te gaan doen voor docent muziek om een steentje bij te dragen tot het verbeteren van de wereld” bedoel ik daar, nu ik zelf docent muziek studeer en met een glimlach naar mijn middelbare school periode terug kan kijken, mee: Door zijn kennis en kunde heb ik een dikke kick gekregen.
Zou ik het nou ook daadwerkelijk anders gaan les geven als hij het deed? Ik vind het toch een geinig idee dat ik pas na dit essay geschreven te hebben er achter ben gekomen dat ik het helemaal niet op een andere manier ga doen. Als ik de kunde beschik om op deze manier les te geven aan mensen a la Anna, dan ben ik duidelijk voor alle drie de K's.
Ik kan niet wachten tot ik ze alle drie kan toepassen in mijn lessen.
Woorden:
1032
Bronnen:
Reader -> Job ter Steege
Blog van al mijn klasgenoten.
Ik, als vervelende puber op mijn middelbare school, had altijd onenigheid met mijn muziekdocent. Ik moet toegeven, zo’n onaardige man was het ook weer niet. Hij was zeer muzikaal, een goede dirigent voor het schoolorkest en organiseerde fantastische open podia. Maar pedagogisch verantwoord kon ik hem niet noemen. De manier waarop hij ons, de leerlingen, benaderde ging mij soms iets te kort door de bocht. Zou hij mij in die jaren anders benaderd hebben zou ik wellicht meer opgestoken hebben van de inhoud van zijn lessen. Ik wil hier mee zeggen dat ik de kick miste bij deze man. Door hem besloot ik toelating te gaan doen voor docent muziek om het lesgeven in de muziek te verbeteren.
.. Misschien moet ik dan eerst wat weten over het ontstaan van het muziekonderwijs. En wie heeft dit allemaal bedacht?
Wat een toeval is het, dat ik een essay moet schrijven over de drie kernachtige begrippen van het muziekonderwijs: Je kan er veel over te weten komen, je kan muziek maken of je kan er een kick van krijgen. Kennis, kunde of kick dus. Zo kom ik nog eens achter al mijn vragen.
Laten we eerst een korte historische schets maken van het muziekonderwijs. Hoe is het ontstaan? Want muziekonderwijs is volgens mij net zo oud als muziek zelf. In de late middeleeuwen stond muziekonderwijs gelijk aan een opleiding in het kerkkoor. Bij de Renaissance kwam de wereldse muziek meer tot ontwikkeling. Pas na de tweede wereldoorlog kwamen er muzieklessen op school: Het muziekuurtje voor de kleuters. Maar voor deze tijd waren er nog, zoals Job ter Steege ze noemt, de aartsvaders: Willem Gehrels en Ad Heerkens.
Gehrels leefde van 30 november 1885 tot 3 juni 1971 en was een Nederlandse muziekpedagoog, onderwijzer en violist. Ook was hij een van de initiatoren van de studie schoolmuziek op de nederlandse conervatoria. Maar hij is vooral bekend geworden door het oprichtingen van zijn volksmuziekschool in 1931, waar onze artikel-held ter Steege tien jaar leerling bij is geweest. Hier zorgde Gehrels er voor dat het idee dat muzikaliteit niet in de hoeveelheid geld wat je bezit zit, zoals wat ze bij de Renaissance wel het geval was. Zijn belangrijkste pedagogische uitganspunt is dat kinderen allereerst muziek moeten leren beleven in groepsverband. Bijvoorkeur door samen te zingen en muziek te maken. Gehrels vond ook de kennis van de Europese muziekcultuur van groot belang, daarbij hoort ook de historische kennis. Dus, zoals je kunt lezen, legt Gehrels de nadruk op de kunde en de kennis!
Ard Heerkend leefde een generatie later, van 1913 tot 1985. Bij het woord kennis sloot Heerkens zich volledig aan, maar dan net op een andere manier. Heerkens vond het belangrijker dat de kennis van het muzikaal-maatschappelijk engagement plaats vond. Oftewel, hij wilde dat kinderen het verband tussen muziek en maatschappij leerden begrijpen. Hij stelde dat de wereld van het kind uitgangspunt moest zijn om muziek te maken en te beleven: vrije expressie. Het ging Ad Heerkens meer om de kick.
Tot zo ver de grondleggers van onze toekomst. We moeten namelijk gauw beginnen aan de omslag in 1971. Wat voor de popmuziek de jaren zestig zijn (lees: magisch), dat zijn de jaren zeventig voor het muziekonderwijs. De belangrijkste voorbeelden die ter Steege meldt:
- Er kwam emancipatie van de popmuziek
- Muziek als examenvak
- Grafische notatie van muziek
- Muziek als maatschappelijk verschijnsel (In de laatste veertien levensjaren van Heerkens zijn wens toch in vervulling gegaan?)
- Transformatie van muziek naar andere vormen.
- De studie schoolmuziek is een goede brede opleiding geworden
- In het voortgezet onderwijs komen steeds meer bekwame muziekdocenten terecht.
Maar door de economische recessie in de jaren ’80 moest toenmalige minister Deetman van onderwijs door middel van bezuinigingen studie schoolmuziek steeds meer verarmen. Maar in 1985 was muziek als examenvak niet vreemd, popmuziek kreeg een serieuze plek en in de jaren ’90 kwamen de bekende methodes om les te geven. Het onderwijs leek er eindelijk beter op te woorden.
Even terug naar mijn inleiding over, volgens mijn puberale brein, niet pedagogisch verantwoordelijke muziekdocent. Zijn kort door de bocht zijn heeft mij het idee gegeven dat ik zonder zijn hulp mezelf heb ontwikkeld.
Maar dat is grappig. Op het moment dat ik het idee heb dat ik mezelf ontwikkel en hij daar geen steentje aan bij heeft gedragen doet hij het eigenlijk pedagogisch heel sterk. Hij heeft me laten blijken dat ik het helemaal zelf heb gedaan. Want als je pubers een stukje weerstand laat voelen moet je een kundige zijn om te bedenken of je die puber laat prikkelen of juist de faalangst kant op laat gaan. En zoals ik in mijn inleiding al eindigde met “door hem besloot ik toelating te gaan doen voor docent muziek om een steentje bij te dragen tot het verbeteren van de wereld” bedoel ik daar, nu ik zelf docent muziek studeer en met een glimlach naar mijn middelbare school periode terug kan kijken, mee: Door zijn kennis en kunde heb ik een dikke kick gekregen.
Zou ik het nou ook daadwerkelijk anders gaan les geven als hij het deed? Ik vind het toch een geinig idee dat ik pas na dit essay geschreven te hebben er achter ben gekomen dat ik het helemaal niet op een andere manier ga doen. Als ik de kunde beschik om op deze manier les te geven aan mensen a la Anna, dan ben ik duidelijk voor alle drie de K's.
Ik kan niet wachten tot ik ze alle drie kan toepassen in mijn lessen.
Woorden:
1032
Bronnen:
Reader -> Job ter Steege
Blog van al mijn klasgenoten.
zaterdag 23 mei 2009
20/5
Vandaag alleen brugklas. Janneke en ik hadden besloten de les door tweeen te splitsen, ik zou met ze inzingen en Janneke de canon Anytime you need a calipso met ze zingen.
Succesmomentje:
Ik begon de les met "Jongens, dit is het teken dat jullie moeten stoppen met mij... napraten!". De klas keek me raar aan, tot dat er een jongetje riep: "napraten!!". Heel goed. Zo ging ik nog eventjes door. De klas deed netjes mee in koor. Op een gegeven moment ging ik over tot uitadem-oefeningen wat ze ook allemaal netjes na deden. Toen ik het teken deed was iedereen stil. YES!
Mindersuccesmomentje:
De rest van de tijd. Mijn god. Waar is Dirk als je 'm nodig hebt? Ik had hem nog helemaal niet gezien. Ik wilde nog even de klas wat laten zingen voordat ze aan de canon begonnen, maar de helft vertikte het en de andere zongen wel maar keken niet heel erg vrolijk. Janneke ging me helpen, maar rustiger werden ze er niet van. Op een gegeven moment riep een jongetje: "Waarom doen we dit? We kunnen net zo goed een tussenuur hebben!!" Eh.. ja, good point? Nee Anna zet het uit je hoofd, dit is leuk hoor je me!!! Ik heb het genegeerd. Wat moet ik daar nou op zeggen? "Nou, jongeman, het is goed om verplicht plezier te hebben waar ik duidelijk van merk dat jullie daar nogal moeite mee hebben!". Nee, dat zei ik niet hoor.
Janneke en ik kwamen nogal met een dip uit deze les. Dirk kwam ook zijn gezicht even laten zien.
"En? Hoe ging het?"
Slecht.
"Ja.. Komt misschien ook wel omdat ik er natuurlijk bijna heel de les niet was!"
Misschien moet u dan proberen om er een les wel te zijn..
"Maar jullie moeten ook leren hoe het is om alleen voor een klas te staan!"
Hopelijk, ECHT hopelijk, gaat het woensdag helemaal goed komen als Suzan een kijkje komt nemen.
Succesmomentje:
Ik begon de les met "Jongens, dit is het teken dat jullie moeten stoppen met mij... napraten!". De klas keek me raar aan, tot dat er een jongetje riep: "napraten!!". Heel goed. Zo ging ik nog eventjes door. De klas deed netjes mee in koor. Op een gegeven moment ging ik over tot uitadem-oefeningen wat ze ook allemaal netjes na deden. Toen ik het teken deed was iedereen stil. YES!
Mindersuccesmomentje:
De rest van de tijd. Mijn god. Waar is Dirk als je 'm nodig hebt? Ik had hem nog helemaal niet gezien. Ik wilde nog even de klas wat laten zingen voordat ze aan de canon begonnen, maar de helft vertikte het en de andere zongen wel maar keken niet heel erg vrolijk. Janneke ging me helpen, maar rustiger werden ze er niet van. Op een gegeven moment riep een jongetje: "Waarom doen we dit? We kunnen net zo goed een tussenuur hebben!!" Eh.. ja, good point? Nee Anna zet het uit je hoofd, dit is leuk hoor je me!!! Ik heb het genegeerd. Wat moet ik daar nou op zeggen? "Nou, jongeman, het is goed om verplicht plezier te hebben waar ik duidelijk van merk dat jullie daar nogal moeite mee hebben!". Nee, dat zei ik niet hoor.
Janneke en ik kwamen nogal met een dip uit deze les. Dirk kwam ook zijn gezicht even laten zien.
"En? Hoe ging het?"
Slecht.
"Ja.. Komt misschien ook wel omdat ik er natuurlijk bijna heel de les niet was!"
Misschien moet u dan proberen om er een les wel te zijn..
"Maar jullie moeten ook leren hoe het is om alleen voor een klas te staan!"
Hopelijk, ECHT hopelijk, gaat het woensdag helemaal goed komen als Suzan een kijkje komt nemen.
13/05
Vandaag kwam Christian bij ons kijken. Omdat Janneke nog een project had af te ronden bij de havo 3'ers besloten we dat ik weer de brugklas les zou geven en Janneke de twee H3 klassen aan het werk zou zetten.
De week hiervoor had Dirk zelf de brugklas les gegeven, hij heeft een speelstuk met de kinderen gedaan. Ik was hier niet bij, maar het scheen erg in de smaak te vallen! Ik besloot het kort te herhalen en de solo's van het speelstukje in groepjes tegelijk te laten spelen waar ze nog even oefentijd voor hadden.
Succesmomentje: Aan het eind van de les kwam er een autistisch jongetje op me af of hij nog even alle solo's met mijn begeleiding samen mocht spelen omdat hij zo goed had geoefend!
Minder succes: Ik schreeuwde door de muziek heen welke solo ze nu moesten spelen, maar dan steeds net iets te laat waardoor de kinderen het allemaal op een gegeven moment echt niet meer bij konden houden. Ik trouwens ook niet, ik speelde af en toe de verkeerde begeleiding mee waardoor ook de halve klas zat van: Huh?!
Beoordeling Christian:
Inhoud les: voldoende.
"Je neemt de les over van Dirk, wat je goed doet."
Verzorging materiaal: voldoende.
"Methode."
Organisatie: zwak/voldoende.
"Denk voor een volgende keer goed na wat handig is: afstand, groepen, piano.." (Ik zat achter de piano te begeleiden waardoor ik eigenlijk niet echt iedereen in het zicht had. Ik had beter iemand uit de klas kunnen vragen die eventueel piano kon spelen of Janneke! Helemaal niet over nagedacht.)
Instructie: zwak.
"Zorg voor duidelijkheid door zelf rust uit te stralen!" (Hier ging het het grootste gedeelte over bij het reflecteren met Christian. De kinderen werden druk van mij, ik werd druk van de kinderen. Anna, ff rustig nou!!)
Omgang met de groep: voldoende.
"Je staat er als docent en hebt plezier."
Muzikaliteit: voldoende.
"Prima."
Reflectie: voldoende.
"Je kan zelf goed aangeven hoe het gaat."
De les was dan misschien een rommeltje, maar wel een leuk rommeltje.
De week hiervoor had Dirk zelf de brugklas les gegeven, hij heeft een speelstuk met de kinderen gedaan. Ik was hier niet bij, maar het scheen erg in de smaak te vallen! Ik besloot het kort te herhalen en de solo's van het speelstukje in groepjes tegelijk te laten spelen waar ze nog even oefentijd voor hadden.
Succesmomentje: Aan het eind van de les kwam er een autistisch jongetje op me af of hij nog even alle solo's met mijn begeleiding samen mocht spelen omdat hij zo goed had geoefend!
Minder succes: Ik schreeuwde door de muziek heen welke solo ze nu moesten spelen, maar dan steeds net iets te laat waardoor de kinderen het allemaal op een gegeven moment echt niet meer bij konden houden. Ik trouwens ook niet, ik speelde af en toe de verkeerde begeleiding mee waardoor ook de halve klas zat van: Huh?!
Beoordeling Christian:
Inhoud les: voldoende.
"Je neemt de les over van Dirk, wat je goed doet."
Verzorging materiaal: voldoende.
"Methode."
Organisatie: zwak/voldoende.
"Denk voor een volgende keer goed na wat handig is: afstand, groepen, piano.." (Ik zat achter de piano te begeleiden waardoor ik eigenlijk niet echt iedereen in het zicht had. Ik had beter iemand uit de klas kunnen vragen die eventueel piano kon spelen of Janneke! Helemaal niet over nagedacht.)
Instructie: zwak.
"Zorg voor duidelijkheid door zelf rust uit te stralen!" (Hier ging het het grootste gedeelte over bij het reflecteren met Christian. De kinderen werden druk van mij, ik werd druk van de kinderen. Anna, ff rustig nou!!)
Omgang met de groep: voldoende.
"Je staat er als docent en hebt plezier."
Muzikaliteit: voldoende.
"Prima."
Reflectie: voldoende.
"Je kan zelf goed aangeven hoe het gaat."
De les was dan misschien een rommeltje, maar wel een leuk rommeltje.
donderdag 23 april 2009
22-04
Vandaag geen les gegeven omdat ik ziek was. Toch naar stage gegaan, want van kijken en mee helpen leer je ook veel.
Janneke gaf de rap les aan havo 3. Ik kwam te laat binnen omdat mijn trein vertraagd was. Het eerste wat ik zag was een klas die stil aan het luisteren was naar Janneke! Deze klas had ik alleen nog maar aan een project zien werken van Dirk, 4 speellessen achter elkaar. Maar dit beviel me wel! Janneke had veel in de gaten, het zag er goed uit!
Op een gegeven moment kreeg de klas de opdracht een eigen rap te schrijven. In tegenstelling tot de klas die Janneke daarna nog zou geven, gingen ze meteen aan het werk zonder gezucht of gesteun.
De volgende H3 klas hebben we voor het eerst gezien. Ze kwamen binnen met al meteen schreeuwend: "Gaan we zingen meneer? We willen zingen!" Ik denk: Hm, interesting. Ik: "Ik wil de volgende keer wel met jullie zingen, wat willen jullie zingen?" Meisje: "Maakt me niets uit!". Nou, mooi. Is dat ook meteen geregeld. Is makkelijker om over deze grote angst van mij heen te komen. :).
Goed. Janneke begon met haar les. Er zaten gelijk wat mensen te klieren en niet op te letten, waardoor Janneke iemand na een paar keer gewaarschuwd en boos aangekeken te hebben (Wow, en wat kan ze kijken!) naar een ander plekje in de klas heeft gezet. Dit was een goede zet, want de onrust was meteen verdwenen tijdens het uitleggen.
Toen moest de klas de rap in groepjes gaan verzinnen. Een meisje: "PFFFF WAAR SLAAT DIT OP?! ECHT JEEEEEEZUUUUSSSSS, ZIT IK OOK NOG BIJ HEM IN HET GROEPJE GAAADVER JEEEZUS." (Wat een heerlijke klas!!!).
Succesmomentjes van Janneke:
- Die jongen ergens anders neer zetten.
- Een meisje die zat te klieren te vragen wat er nou eigenlijk allemaal gezegd is.
- Consequent gebleven in het vinger op steken.
Tips (Waar ik trouwens een vraag voor jullie heb)
Janneke (en ik trouwens ook) hebben onwijs last van onze stem na zo'n les geven. Ik ben gewoon schor en Janneke gaat anders praten, aan het eind van elke zin om hoog, haha. En we hebben er op gelet, en als ze gewoon tegen ons praat dan doet ze dat namelijk niet.
Enige tips?
Janneke gaf de rap les aan havo 3. Ik kwam te laat binnen omdat mijn trein vertraagd was. Het eerste wat ik zag was een klas die stil aan het luisteren was naar Janneke! Deze klas had ik alleen nog maar aan een project zien werken van Dirk, 4 speellessen achter elkaar. Maar dit beviel me wel! Janneke had veel in de gaten, het zag er goed uit!
Op een gegeven moment kreeg de klas de opdracht een eigen rap te schrijven. In tegenstelling tot de klas die Janneke daarna nog zou geven, gingen ze meteen aan het werk zonder gezucht of gesteun.
De volgende H3 klas hebben we voor het eerst gezien. Ze kwamen binnen met al meteen schreeuwend: "Gaan we zingen meneer? We willen zingen!" Ik denk: Hm, interesting. Ik: "Ik wil de volgende keer wel met jullie zingen, wat willen jullie zingen?" Meisje: "Maakt me niets uit!". Nou, mooi. Is dat ook meteen geregeld. Is makkelijker om over deze grote angst van mij heen te komen. :).
Goed. Janneke begon met haar les. Er zaten gelijk wat mensen te klieren en niet op te letten, waardoor Janneke iemand na een paar keer gewaarschuwd en boos aangekeken te hebben (Wow, en wat kan ze kijken!) naar een ander plekje in de klas heeft gezet. Dit was een goede zet, want de onrust was meteen verdwenen tijdens het uitleggen.
Toen moest de klas de rap in groepjes gaan verzinnen. Een meisje: "PFFFF WAAR SLAAT DIT OP?! ECHT JEEEEEEZUUUUSSSSS, ZIT IK OOK NOG BIJ HEM IN HET GROEPJE GAAADVER JEEEZUS." (Wat een heerlijke klas!!!).
Succesmomentjes van Janneke:
- Die jongen ergens anders neer zetten.
- Een meisje die zat te klieren te vragen wat er nou eigenlijk allemaal gezegd is.
- Consequent gebleven in het vinger op steken.
Tips (Waar ik trouwens een vraag voor jullie heb)
Janneke (en ik trouwens ook) hebben onwijs last van onze stem na zo'n les geven. Ik ben gewoon schor en Janneke gaat anders praten, aan het eind van elke zin om hoog, haha. En we hebben er op gelet, en als ze gewoon tegen ons praat dan doet ze dat namelijk niet.
Enige tips?
woensdag 15 april 2009
15-4
Janneke en ik kwamen binnen en werden meteen opgewacht door een meisje uit de klas.
"Mevrouw, mag ik uw plattegrond van vorige week nog zien?"
Ja natuurlijk!
"Okee, want ik moet nog even wat namen veranderen die nog verwisseld staan.."
Ik voelde me meteen schuldig van vorige week. Achos! Ik was het al lang weer vergeten, maar dit vind ik toch wel heel erg leuk.
Vandaag heeft Janneke uitgelegd wat ook alweer de opdracht was die ze vandaag moesten doen: een stukje componeren waar minimaal 4 verschillende inzitten. Aan het eind van de les zouden ze dat voor elkaar optreden zodat de klas kan noemen welke contrasten ze hebben gehoord.
Uiteraard was dit eventjes een zooitje ongeregeld, maar toen we door de klas riepen dat we over 5 minuutjes het aan het elkaar gaan laten horen werkten ze toch wel even hard door. Janneke en ik liepen rond en hielpen de groepjes. Dat ging erg goed!
En wow! Wat een resultaat jongens!! Ze hadden allemaal goede afspraken gemaakt, werkten goed met elkaar samen, goed geconcentreerd!
Aan het eind van de les kwam er nog een jongetje naar ons toe:
"Krijgen we hier een cijfer voor?"
Weten we nog niet.. Gaan we deze week even overleggen met elkaar!
"Nee ik wil niet! Het ging helemaal niet goed!"
Het ging juist super goed! Ik vond het heel gaaf om te horen!
"Oh.. Nou, gelukkig dan maar. Dank u wel, tot volgende week!"
Wat is de middelbare school toch leuk. (L).
"Mevrouw, mag ik uw plattegrond van vorige week nog zien?"
Ja natuurlijk!
"Okee, want ik moet nog even wat namen veranderen die nog verwisseld staan.."
Ik voelde me meteen schuldig van vorige week. Achos! Ik was het al lang weer vergeten, maar dit vind ik toch wel heel erg leuk.
Vandaag heeft Janneke uitgelegd wat ook alweer de opdracht was die ze vandaag moesten doen: een stukje componeren waar minimaal 4 verschillende inzitten. Aan het eind van de les zouden ze dat voor elkaar optreden zodat de klas kan noemen welke contrasten ze hebben gehoord.
Uiteraard was dit eventjes een zooitje ongeregeld, maar toen we door de klas riepen dat we over 5 minuutjes het aan het elkaar gaan laten horen werkten ze toch wel even hard door. Janneke en ik liepen rond en hielpen de groepjes. Dat ging erg goed!
En wow! Wat een resultaat jongens!! Ze hadden allemaal goede afspraken gemaakt, werkten goed met elkaar samen, goed geconcentreerd!
Aan het eind van de les kwam er nog een jongetje naar ons toe:
"Krijgen we hier een cijfer voor?"
Weten we nog niet.. Gaan we deze week even overleggen met elkaar!
"Nee ik wil niet! Het ging helemaal niet goed!"
Het ging juist super goed! Ik vond het heel gaaf om te horen!
"Oh.. Nou, gelukkig dan maar. Dank u wel, tot volgende week!"
Wat is de middelbare school toch leuk. (L).
woensdag 8 april 2009
Eerste les!!
Zo, het duurde even maar het is dan toch echt van gekomen. Deze dag had ik de mogelijkheid om mijn eerste les te geven aan de brugklas. Hun hoofdstuk: Contrast.
Mijn opdracht: Uitleggen dat er meerdere contrasten zijn dan vier belangrijkste (hard/zacht, lang/kort, langzaam/snel, hoog/laag). Na een instructie en een voorbeeld (Bohemian Rapsody) vertelde ik dat ze in groepjes zelf een muziekstukje mogen maken met minimaal 6 verschillende contrasten. Volgende week is de uitvoering.
Tips:
- Pas op dat je niet ontevreden bent over je strengheid. Als je nog strenger wordt is hun spanningsboog laag. Nu had ik de klas op het goede moment los gelaten. Het is geen wedstrijdje streng zijn!
- Instructie mag scherper. Als je in de eerste instantie meteen een goede duidelijkere uitleg had had je ook geen vragen gehad en ook niet de regel hoeven herhalen dat je vingers wilde zien.
- Eerst instructie, dan groepjes maken. Anders zitten ze maar met vragen wat er in godsnaam gaat gebeuren.
- Niet constant je laten onderbreken door vragen. Je was je zin nog niet eens klaar en er kwam al een vinger in de lucht die jij wilde beantwoorden.
Tops:
- De rust was erg goed in de klas. Er werd goed gewerkt en er werd naar je geluisterd. Goed opgelet wat er allemaal gebeurde en de kinderen goed aangepakt. Ik was streng en consequent. (Ik had van te voren gezegd dat ik vingers wil zien. Iemand schreeuwde meteen door de klas heen om wat te vragen. Ik zei dat ik die niet zal beantwoorden voordat ik een vinger zie. Hij stak z'n vinger op en ik gaf hem de beurt. Dat voelde zo raar en kinderachtig aan, maar volgens Janneke en Dirk was het goed consequent. Toch voelt het raar!)
- Groepjes maken ging goed. Ik heb ze nummers gegeven, daarna de nummers laten staan zodat ze goed konden zien bij wie ze in het groepje zaten.
- Luistervoorbeeld was goed.
- Ik was goed streng voor de eerste les, zodat ze meteen weten dat ze dingen niet bij mij konden proberen. Aan het eind van de les liet ik ze ook even met elkaar overleggen en bedenken welke instrumentatie ze nodig hadden voor vorige week. Ik liet ze ook gewoon even gaan, want ze hadden goed gewerkt naar mijn inziens. Dit vond Dirk goed, dat ik ze even met rust liet nadat ze heel het uur om stilte werden gevraagd.
Ik ben in ieder geval zeer tevreden over vanochtend en zeker blij dat ik voor dat ene uurtje toch naar Ede ben gegaan!
Vraag aan jullie:
Ik had Janneke een schema laten maken van de tafeltjes, zodat de klas hun naam er in kon zetten zodat ik de namen snel zou kennen. Een paar meisjes achterin hadden hun namen omgewisseld.
Ik: Kirsten, zou je even naar voren willen komen om te vertellen wat je allemaal op je briefje hebt staan?
Eline: hihihihi ja hoor hihihi!
Ander meisje: Dat is Eline!
Eline: Echt niet! Ik ben Kirsten!
Ander meisje: Doe niet zo dom, jij bent gewoon Eline.
Ik: Heb je de namen omgewisseld?
Eline: ..
Ik: Nou?
Eline: Ja, maar het was een grapje!
Ik weet niet precies wat ik allemaal heb gezegd, maar ik was heel erg boos op haar geworden terwijl ze voor de klas stond. Dat had ze wel pas laat door, maar ze bood haar excuses wel aan. Mijn vraag is hoe ik dit eigenlijk had moeten oplossen, want nader inzien vind ik het lullig dat ik tegen haar uit ben gevallen voor heel de klas. Dirk en Janneke vonden het goed dat ik haar er niet heb uitgestuurd wat wel in mijn gedachten zat (maar natuurlijk niet kon maken) omdat dit een hardere aanpak was. Maar toch, wie verwisselt de namen nou niet in de brugklas voor een nieuwe lerares?
Mijn opdracht: Uitleggen dat er meerdere contrasten zijn dan vier belangrijkste (hard/zacht, lang/kort, langzaam/snel, hoog/laag). Na een instructie en een voorbeeld (Bohemian Rapsody) vertelde ik dat ze in groepjes zelf een muziekstukje mogen maken met minimaal 6 verschillende contrasten. Volgende week is de uitvoering.
Tips:
- Pas op dat je niet ontevreden bent over je strengheid. Als je nog strenger wordt is hun spanningsboog laag. Nu had ik de klas op het goede moment los gelaten. Het is geen wedstrijdje streng zijn!
- Instructie mag scherper. Als je in de eerste instantie meteen een goede duidelijkere uitleg had had je ook geen vragen gehad en ook niet de regel hoeven herhalen dat je vingers wilde zien.
- Eerst instructie, dan groepjes maken. Anders zitten ze maar met vragen wat er in godsnaam gaat gebeuren.
- Niet constant je laten onderbreken door vragen. Je was je zin nog niet eens klaar en er kwam al een vinger in de lucht die jij wilde beantwoorden.
Tops:
- De rust was erg goed in de klas. Er werd goed gewerkt en er werd naar je geluisterd. Goed opgelet wat er allemaal gebeurde en de kinderen goed aangepakt. Ik was streng en consequent. (Ik had van te voren gezegd dat ik vingers wil zien. Iemand schreeuwde meteen door de klas heen om wat te vragen. Ik zei dat ik die niet zal beantwoorden voordat ik een vinger zie. Hij stak z'n vinger op en ik gaf hem de beurt. Dat voelde zo raar en kinderachtig aan, maar volgens Janneke en Dirk was het goed consequent. Toch voelt het raar!)
- Groepjes maken ging goed. Ik heb ze nummers gegeven, daarna de nummers laten staan zodat ze goed konden zien bij wie ze in het groepje zaten.
- Luistervoorbeeld was goed.
- Ik was goed streng voor de eerste les, zodat ze meteen weten dat ze dingen niet bij mij konden proberen. Aan het eind van de les liet ik ze ook even met elkaar overleggen en bedenken welke instrumentatie ze nodig hadden voor vorige week. Ik liet ze ook gewoon even gaan, want ze hadden goed gewerkt naar mijn inziens. Dit vond Dirk goed, dat ik ze even met rust liet nadat ze heel het uur om stilte werden gevraagd.
Ik ben in ieder geval zeer tevreden over vanochtend en zeker blij dat ik voor dat ene uurtje toch naar Ede ben gegaan!
Vraag aan jullie:
Ik had Janneke een schema laten maken van de tafeltjes, zodat de klas hun naam er in kon zetten zodat ik de namen snel zou kennen. Een paar meisjes achterin hadden hun namen omgewisseld.
Ik: Kirsten, zou je even naar voren willen komen om te vertellen wat je allemaal op je briefje hebt staan?
Eline: hihihihi ja hoor hihihi!
Ander meisje: Dat is Eline!
Eline: Echt niet! Ik ben Kirsten!
Ander meisje: Doe niet zo dom, jij bent gewoon Eline.
Ik: Heb je de namen omgewisseld?
Eline: ..
Ik: Nou?
Eline: Ja, maar het was een grapje!
Ik weet niet precies wat ik allemaal heb gezegd, maar ik was heel erg boos op haar geworden terwijl ze voor de klas stond. Dat had ze wel pas laat door, maar ze bood haar excuses wel aan. Mijn vraag is hoe ik dit eigenlijk had moeten oplossen, want nader inzien vind ik het lullig dat ik tegen haar uit ben gevallen voor heel de klas. Dirk en Janneke vonden het goed dat ik haar er niet heb uitgestuurd wat wel in mijn gedachten zat (maar natuurlijk niet kon maken) omdat dit een hardere aanpak was. Maar toch, wie verwisselt de namen nou niet in de brugklas voor een nieuwe lerares?
donderdag 19 maart 2009
Casus, Casie, Cassie, Cassis, Cavium
Situatie: Leerlingen werken alweer 4 weken in een groepje aan een project wat "Minimal Music" heet. Zij moeten van een schilderij van Escher, wat steeds kleinere veranderingen heeft in de loop van het schilderij, een compositie maken. En aan het eind van het project gaan ze het presenteren voor de klas. Toen we vorige week voor het eerst gingen kijken, waren Marijn, Janneke en ik er al een beetje achter dat de leerlingen niet heel erg veel inspiratie hebben om goed aan dit project mee te werken en na te denken om inspiratie op te doen. Toen we zagen dat het deze les weer gebeurde, zijn de stagaires een beetje actie onder gaan nemen. Onafgesproken verspreidden we ons en mengde onszelf in een groepje om ze te helpen.
Ik: Hee! Hoe gaat het hier? Hebben jullie al wat kunnen verzinnen?
Drummer: Ja, maar we lopen een beetje vast.
Ik: Okee, laat eens horen. Dan kan ik jullie misschien helpen.
Drummer begint een intro, 1 meisje valt in met een maracas, een jongen valt in met een djembe en een ander meisje met de piano. Einde.
Ik: Okee, even voordat we verder gaan dit op een rijtje zetten. Wanneer zit de eerste inzet ongeveer in? Of doen jullie dat niet met regelmaat?
Leerlingen: Niet echt.
Ik: Vinden jullie dat het schilderij met regelmaat overgaat naar andere thema's?
Leerlingen: Dat wel.
Ik: Misschien moeten we dan ook proberen met regelmaat de overgangen te maken in de muziek..
Leerlingen: Okee!
Ik tegen meisje met de maracas: Probeer anders pas na 8 maten in te vallen..
.. Geen reactie.
Ik: Ik bedoel, probeer mee te tellen met de drummer!
..
Ik: Drummer, zet jij eens in. Dan tel ik even met je mee. (Tegen meisje met de maracas): Snap je?
..
Ik: Ehh.. Dans jij? Daar tellen ze ook altijd van te voren af!
..
Okee even tot hier. MIJN GOD. GEWOON GEEN REACTIE. Niet dat ze me aan keek op een manier van: "Waar heb je het in godsnaam over? Hou je mond!" Of van: "Ik begrijp je niet! Help me!". Nee. Niks. Alsof ik tegen de kont van tante Sidonia aan het praten was. Ik snap dat het overdreven is, maar ik heb gewoon nog nooit eerder meegemaakt dat je totaal geen contact kan krijgen met iemand waar je hulp aan biedt. Ik dacht echt eventjes van: Hoe moet ik hier nou op reageren? Ik wilde haar helemaal niet aanvallen zoals ze zich waarschijnlijk voelt!
Cassis:
Wat doe jij?
Ik vraag aan de leerling of ze mee wilt tellen en of ze toevallig danst, omdat daar ook wordt meegeteld altijd.
Wat doet de leerling?
Geen reactie geven of enigzins verandering in de blik.
Wat wil jij?
Dat ze een reactie geeft op wat ik aan haar vraag.
Wat wilt de leerling?
Die wilt helemaal niks met me te maken hebben.
Wat voel jij?
Ik voelde me schuldig!
Wat voelt de leerling?
Ik denk dat ze zich aangevallen voelde.
Wat denk jij?
Oh nee, heb ik weer wat ergs gezegd?
Wat denkt de leerling?
Ik zit hier al vijf weken te werken aan een of ander vaag project waar ik niks van snap. Ik zit maar een beetje met deze sambaballen te schudden en nu komt er een of andere stagiare op me af om te vragen of ik dans. Moet ik zo meteen gaan dansen naar aanleiding van dit schilderij?! (geen idee of ze dit echt dacht trouwens.)
Als oplossing ben ik wat meer gaan back-off'en en de vraag in het algemeen gaan stellen. Nu kreeg ik wat meer reactie. Volgens Suzan was dit een goede oplossing, maar wat zou je nog meer kunnen doen? Haar na afloop van de les nog aanspreken om te vragen wat er aan de hand was? Of val je haar dan nog meer aan?
Zucht, zo'n klein dingetje. Ik kan me nu al zo goed voorstellen waarom ik er vaak uitgestuurd werd in de onderbouw.
Ik: Hee! Hoe gaat het hier? Hebben jullie al wat kunnen verzinnen?
Drummer: Ja, maar we lopen een beetje vast.
Ik: Okee, laat eens horen. Dan kan ik jullie misschien helpen.
Drummer begint een intro, 1 meisje valt in met een maracas, een jongen valt in met een djembe en een ander meisje met de piano. Einde.
Ik: Okee, even voordat we verder gaan dit op een rijtje zetten. Wanneer zit de eerste inzet ongeveer in? Of doen jullie dat niet met regelmaat?
Leerlingen: Niet echt.
Ik: Vinden jullie dat het schilderij met regelmaat overgaat naar andere thema's?
Leerlingen: Dat wel.
Ik: Misschien moeten we dan ook proberen met regelmaat de overgangen te maken in de muziek..
Leerlingen: Okee!
Ik tegen meisje met de maracas: Probeer anders pas na 8 maten in te vallen..
.. Geen reactie.
Ik: Ik bedoel, probeer mee te tellen met de drummer!
..
Ik: Drummer, zet jij eens in. Dan tel ik even met je mee. (Tegen meisje met de maracas): Snap je?
..
Ik: Ehh.. Dans jij? Daar tellen ze ook altijd van te voren af!
..
Okee even tot hier. MIJN GOD. GEWOON GEEN REACTIE. Niet dat ze me aan keek op een manier van: "Waar heb je het in godsnaam over? Hou je mond!" Of van: "Ik begrijp je niet! Help me!". Nee. Niks. Alsof ik tegen de kont van tante Sidonia aan het praten was. Ik snap dat het overdreven is, maar ik heb gewoon nog nooit eerder meegemaakt dat je totaal geen contact kan krijgen met iemand waar je hulp aan biedt. Ik dacht echt eventjes van: Hoe moet ik hier nou op reageren? Ik wilde haar helemaal niet aanvallen zoals ze zich waarschijnlijk voelt!
Cassis:
Wat doe jij?
Ik vraag aan de leerling of ze mee wilt tellen en of ze toevallig danst, omdat daar ook wordt meegeteld altijd.
Wat doet de leerling?
Geen reactie geven of enigzins verandering in de blik.
Wat wil jij?
Dat ze een reactie geeft op wat ik aan haar vraag.
Wat wilt de leerling?
Die wilt helemaal niks met me te maken hebben.
Wat voel jij?
Ik voelde me schuldig!
Wat voelt de leerling?
Ik denk dat ze zich aangevallen voelde.
Wat denk jij?
Oh nee, heb ik weer wat ergs gezegd?
Wat denkt de leerling?
Ik zit hier al vijf weken te werken aan een of ander vaag project waar ik niks van snap. Ik zit maar een beetje met deze sambaballen te schudden en nu komt er een of andere stagiare op me af om te vragen of ik dans. Moet ik zo meteen gaan dansen naar aanleiding van dit schilderij?! (geen idee of ze dit echt dacht trouwens.)
Als oplossing ben ik wat meer gaan back-off'en en de vraag in het algemeen gaan stellen. Nu kreeg ik wat meer reactie. Volgens Suzan was dit een goede oplossing, maar wat zou je nog meer kunnen doen? Haar na afloop van de les nog aanspreken om te vragen wat er aan de hand was? Of val je haar dan nog meer aan?
Zucht, zo'n klein dingetje. Ik kan me nu al zo goed voorstellen waarom ik er vaak uitgestuurd werd in de onderbouw.
POPje nummero deux
We zijn weer een aantal maandjes, hoofdvaklessen en stagedagen verder. Tijd voor een nieuw plan, een persoonlijk ontwikkelingsplan.
Ik heb nog niet echt les gegeven, wel wat lessen van Dirk van den Broek (nee grapje) gezien die in groepjes ging werken dus waar ik even bij de groepjes in kon springen. Marijn zei meteen als eerste al dat ik erg enthousiast ben en dat dat de leerlingen wat meer stimuleert om niet uit hun neus te gaan eten als ze 5 weken lang aan 1 opdracht moeten werken. Okee, op die manier zei hij dat niet, maar zo vatte ik het op. Ik bedacht me meteen dat ik in mijn vorige POP die ik in mijn stageverslag had gestopt had gezegd dat ik wat rustiger voor de klas moet zijn en niet zo heen en weer rennen zodat ze klas er ook lekker druk van wordt, terwijl ik ze helemaal niet zo wil hebben. Toen ik die oude POP schreef bedacht ik me "Ik ga dit zeker mee nemen naar m'n volgende stage!". Maar is dat wel nodig? Komt mijn enthousiastme nu niet juist van pas bij HAVO3 die op mijn aanneembare wijze geen flikker uit voert in de lessen omdat ze denken dat ze toch niet worden gecontroleerd door een docent? (Erzsi, het is een vraag! Je moet dus reageren! YES!!)
Goed. De don'ts voor de middelbare school.
- Niet te veel gaan levelen en denken dat je even oud bent zodat je een beetje in contact kan komen met de leerlingen. Ga geen BOKS OUWE roepen, je bent een docent!
- Als de leerlingen iets niet gewend zijn en daardoor met veel tegenstrijd iets doen wat jij wil, word dan niet boos op ze. Ze doen uiteindelijk wel wat je wilt! Als je op dat moment boos op ze wordt omdat ze niet zo zingen zoals jij het had gewild, gaat ze dus nooit meer zingen.
- Eentje die ik mee neem van mijn vorige POP: Je doelstellingen klein houden. Ik heb ze al kleiner dan in het begin van mijn eerste stage, maar ze mogen nog veel kleiner!
Do's!
- Sta zeker voor de klas en wees zeker over je les.
- Luister naar de leerlingen.
- Consequent zijn! Of gewoon niet zo veel beloftes maken, hoef je ze ook niet na te komen.
En zoals Dirk dat zo goed kan zeggen: En nu lekker zwemmen, jongens!
Ik heb nog niet echt les gegeven, wel wat lessen van Dirk van den Broek (nee grapje) gezien die in groepjes ging werken dus waar ik even bij de groepjes in kon springen. Marijn zei meteen als eerste al dat ik erg enthousiast ben en dat dat de leerlingen wat meer stimuleert om niet uit hun neus te gaan eten als ze 5 weken lang aan 1 opdracht moeten werken. Okee, op die manier zei hij dat niet, maar zo vatte ik het op. Ik bedacht me meteen dat ik in mijn vorige POP die ik in mijn stageverslag had gestopt had gezegd dat ik wat rustiger voor de klas moet zijn en niet zo heen en weer rennen zodat ze klas er ook lekker druk van wordt, terwijl ik ze helemaal niet zo wil hebben. Toen ik die oude POP schreef bedacht ik me "Ik ga dit zeker mee nemen naar m'n volgende stage!". Maar is dat wel nodig? Komt mijn enthousiastme nu niet juist van pas bij HAVO3 die op mijn aanneembare wijze geen flikker uit voert in de lessen omdat ze denken dat ze toch niet worden gecontroleerd door een docent? (Erzsi, het is een vraag! Je moet dus reageren! YES!!)
Goed. De don'ts voor de middelbare school.
- Niet te veel gaan levelen en denken dat je even oud bent zodat je een beetje in contact kan komen met de leerlingen. Ga geen BOKS OUWE roepen, je bent een docent!
- Als de leerlingen iets niet gewend zijn en daardoor met veel tegenstrijd iets doen wat jij wil, word dan niet boos op ze. Ze doen uiteindelijk wel wat je wilt! Als je op dat moment boos op ze wordt omdat ze niet zo zingen zoals jij het had gewild, gaat ze dus nooit meer zingen.
- Eentje die ik mee neem van mijn vorige POP: Je doelstellingen klein houden. Ik heb ze al kleiner dan in het begin van mijn eerste stage, maar ze mogen nog veel kleiner!
Do's!
- Sta zeker voor de klas en wees zeker over je les.
- Luister naar de leerlingen.
- Consequent zijn! Of gewoon niet zo veel beloftes maken, hoef je ze ook niet na te komen.
En zoals Dirk dat zo goed kan zeggen: En nu lekker zwemmen, jongens!
woensdag 11 maart 2009
Nieuwe stage! 11-03
Na 4 volle woensdagen klaar gestoomd te zijn voor onze tweede stage, zij wij deze keer gezegend met de middelbare school. Ik ben geplaatst op het Marnix-college in Ede, samen met Janneke en Marijn. Dit is een Havo/Vwo school. We moeten elke woensdag het 2e uur beginnen met een brugklas, het volgende uur een Havo3 klas en het uur daarna een Vwo5. Het 6e uur eigenlijk ook nog een havo3, maar die hebben we vandaag niet gezien omdat Dirk Hoekstra, onze stagementor, zich vandaag niet lekker voelde en is daarom het 5e uur naar huis gegaan.
Bij binnenkomst kwam weer helemaal mijn eigen oude middelbare school periode terug. Het was niet heel erg groot, maar de sfeer voelde goed. Het muzieklokaal zit meteen naast de ingang dus het was niet moeilijk te vinden. Het zijn twee lokalen. Een heeft alleen een piano en twee rijen met stoelen achter de piano, een theorie lokaaltje. Het andere lokaal was een stuk groter. Een rechthoekig lokaal met een piano, twee drumstellen, veel xylofoons en iets van vier bassen en vier electrische gitaren. Ik heb er niet heel erg op gelet, maar als ik er zo over na denk heb ik eigenlijk geen akoestische gitaar gezien. Nougoed, veel percussie instrumenten waren er ook. Er waren geen tafels, alleen van die stoeltjes met leuningen erop, zoals we hier op school ook veel hebben. Het was een ruim lokaal, erg leuk om te zien.
De brugklas had een toets en wij mochten mee kijken. Het viel ons meteen op hoe hoog het niveau eigenlijk is! Een vraag uit de toets:
Als je een motief iets hoger herhaalt, noemen we dat geen variatie. Waarom niet?
Dan de vwo5 klas. Dirk ging vertellen over het classicisme en de Weense Klassieken. Ze gingen even snel wat stof doornemen wat ze al hadden gedaan. Ik citeer: "Fuga, de comes en dux kennen jullie al toch? En de Sonate of de hoofdvorm? Ohja, en solfege gaan we volgende week mee verder. Trouwens, even over de mineurtoonladders. Bij harmonisch wordt de 7e trap verhoogd." Weer dacht ik, wow! Fuga, Sonate? Daar zijn wij 3 weken geleden mee begonnen met de lessen van Arjen! En solfege kreeg ik echt niet op de middelbare school. En van de trappen wist ik nog niks voor dat ik hier op school kwam! Het niveau ligt niet heel laag.
Het 5e uur hadden we een tussenuur. Dus we gingen even een gesprekje met hem aan over volgende week. Hij wilde geen lesformulieren van te voren zien, hij zei dat we maar moesten inspringen wanneer wij dat wilden en dat we maar onze eigen gang moeten gaan. "Als jullie lekker in je les zitten heb je niks van mij nodig, dus dan laat ik jullie gewoon even alleen met de klas!". Goh..
Nee, ik doe nu wel heel erg onaardig, maar het is een hele goede meneer. Hij weet echt heel erg veel en dikke respect dat hij al zo veel kan vragen voor in een brugklas. Ik wist nog niks over motieven of thema's in de 1e! We zijn met z'n drieen en we komen er ook wel uit, we mogen ook vwo5 les geven als wij dat willen. Het komt heus wel goed! Het is alleen even wennen ineens voor wat oudere kinderen. Maar ik heb er vertrouwen in dat dit een hele leuke stage gaat worden :)
Bij binnenkomst kwam weer helemaal mijn eigen oude middelbare school periode terug. Het was niet heel erg groot, maar de sfeer voelde goed. Het muzieklokaal zit meteen naast de ingang dus het was niet moeilijk te vinden. Het zijn twee lokalen. Een heeft alleen een piano en twee rijen met stoelen achter de piano, een theorie lokaaltje. Het andere lokaal was een stuk groter. Een rechthoekig lokaal met een piano, twee drumstellen, veel xylofoons en iets van vier bassen en vier electrische gitaren. Ik heb er niet heel erg op gelet, maar als ik er zo over na denk heb ik eigenlijk geen akoestische gitaar gezien. Nougoed, veel percussie instrumenten waren er ook. Er waren geen tafels, alleen van die stoeltjes met leuningen erop, zoals we hier op school ook veel hebben. Het was een ruim lokaal, erg leuk om te zien.
De brugklas had een toets en wij mochten mee kijken. Het viel ons meteen op hoe hoog het niveau eigenlijk is! Een vraag uit de toets:
Als je een motief iets hoger herhaalt, noemen we dat geen variatie. Waarom niet?
Eh... Daar moet ik zelf nog over nadenken! Een sequens? Nee, dat is geen antwoord op de vraag. En dat voor een brugklas!
Havo 3 ging in groepjes werken. Zij hadden een 'minimal'project. Zij moesten een stuk verzinnen van een schilderij van Escher. Wij gingen wat rond kijken toen ze aan het spelen waren. Er kunnen nog best wel wat mensen een instrument bespelen, ook al zaten ze merendeels van de les eigenlijk maar wat te geinen. Het viel me deze les ook veel op dat Dirk veel weg liep! Haha, zoals Erzsi en Suzan ons al hadden gewaarschuwd.Dan de vwo5 klas. Dirk ging vertellen over het classicisme en de Weense Klassieken. Ze gingen even snel wat stof doornemen wat ze al hadden gedaan. Ik citeer: "Fuga, de comes en dux kennen jullie al toch? En de Sonate of de hoofdvorm? Ohja, en solfege gaan we volgende week mee verder. Trouwens, even over de mineurtoonladders. Bij harmonisch wordt de 7e trap verhoogd." Weer dacht ik, wow! Fuga, Sonate? Daar zijn wij 3 weken geleden mee begonnen met de lessen van Arjen! En solfege kreeg ik echt niet op de middelbare school. En van de trappen wist ik nog niks voor dat ik hier op school kwam! Het niveau ligt niet heel laag.
Het 5e uur hadden we een tussenuur. Dus we gingen even een gesprekje met hem aan over volgende week. Hij wilde geen lesformulieren van te voren zien, hij zei dat we maar moesten inspringen wanneer wij dat wilden en dat we maar onze eigen gang moeten gaan. "Als jullie lekker in je les zitten heb je niks van mij nodig, dus dan laat ik jullie gewoon even alleen met de klas!". Goh..
Nee, ik doe nu wel heel erg onaardig, maar het is een hele goede meneer. Hij weet echt heel erg veel en dikke respect dat hij al zo veel kan vragen voor in een brugklas. Ik wist nog niks over motieven of thema's in de 1e! We zijn met z'n drieen en we komen er ook wel uit, we mogen ook vwo5 les geven als wij dat willen. Het komt heus wel goed! Het is alleen even wennen ineens voor wat oudere kinderen. Maar ik heb er vertrouwen in dat dit een hele leuke stage gaat worden :)
zondag 4 januari 2009
Stagedag 17/12
Het laatste lesje..
Voor deze les besloot ik alleen maar herhalingen met de kinderen te doen waarvan ik merkte in de vorige lessen wat ze leuk vonden. Ook kwam deze les Jeroen kijken.
Ik begon met het zingen van het Goedemorgen liedje, wat ik de aller eerste les heb gedaan. Ik had expres al die tijd niet in een kring met ze gezeten omdat dat te lang duurde en de kinderen dan aan elkaar gingen zitten etc. Deze keer dus wel weer voor een keertje. Mijn tip van mijn allereerste les was dat ik de spanningsboog moest aanvoelen. Het goedemorgenliedje duurde toen eigenlijk te lang, omdat er te veel namen waren. Ik had daarom nu in mijn lesvoorbereiding gezet dat ik af en toe het liedje zal veranderen, waardoor de kinderen dus goed moesten opletten wat ik zing. Bijvoorbeeld: 'Wie zit er tegenover je, weet je dat misschien?'.
De eerste keer dat ik dit liedje ging doen deed ik het met de gitaar. Het einde van het liedje eindigt niet aan het eind van de maat, waardoor de kinderen dus moesten wachten tot de maat was afgelopen en het lied weer opnieuw mochten zingen voor de volgende naam. Ik had dus aan het eind van een lied eigenlijk steeds een soort intro op de gitaar voor de volgende ronde. Deze keer deed ik het zonder gitaar, maar de kinderen wachtten na elke ronde van het liedje wel steeds netjes tot ze weer mochten beginnen met het liedje. Dat was zo grappig! Ik dacht de eerste keer 'Wat doen ze nou?', maar ze begonnen hierdoor wel allemaal tegelijk weer te zingen zonder dat ik het af telde. Hahah! Na ongeveer 8 namen werden de kinderen iets te druk waardoor ik besloot verder te gaan met een ander onderdeel. Hiervoor kreeg ik een dikke pluim van Nancy. Volgens haar voelde ik goed de spanningsboog van de kinderen aan. YESS.
We gingen de klap doorgeven. Eerst ging ik wat ritmes voor klappen, zoals de kinderen gewend zijn. Normaal stop ik als ik vind dat het goed gaat, maar dat hoeft natuurlijk helemaal niet. Ik bleef dus wat langer door gaan met ritmes. Op een gegeven moment was ik wel een beetje uit m'n variaties dus wilde ik een wat langer ritme doen. Haha dat bracht natuurlijk iedereen in verwarring, inclusief mijzelf. Volgens mij heb ik zelfs een ander ritme geklapt toen iemand vroeg of ik het nog een keer voor wilde doen. Consequent blijven, Anna.
Vervolgens heb ik de wandeling door de dierentuin weer gedaan. Omdat ik merkte bij het volgende onderdeel dat er helemaal niet zo veel uitleg hoeft te komen bij herhaling, heb ik het hier expres weggelaten. JA WRONG! Doordat ik niet heb gezegd 'Bij deze wandeling blijven we wel achter onze stoel staan, hoeven we geen stem te gaan gebruiken en hoeven we ook niet aan elkaar te zitten.' ging iedereen doen wat ik ze vorige week verboden heb. Nouja ach, ze vonden de wandeling in ieder geval leuk.
Als aansluiter hierop uiteraard het liedje van de Giraf. De week ervoor ging het liedje niet goed. Het was te lang om voor en na te zingen, dus ik wilde nu andere dingen gebruiken. Ik deed bewegingen en hard/zacht (en bleef alleen zacht, hihi). Het ging wel wat beter, maar de klas bleef nog wel onrustig. 1 keer deed een jongetje heel erg raar mee, ik vroeg of hij het alleen wilde zingen anders. Eigenlijk straf ik hem dus voor het alleen zingen, daar moet ik wel mee uitkijken!
Als laatste deelde ik papier uit en zette De Zwaan op van Saint Saëns op. De kinderen begonnen hevig te tekenen. Jammer genoeg kwamen er veel huilende meisjes en doodskisten op papier. Het is dan ook een heel erg zielig liedje. Gelukkig werden de kinderen er wel rustig door. Hahah.
Thuis had ik 20 boekjes gemaakt met de liedjes erin die we afgelopen weken hebben gezongen. Zo kunnen ze altijd nog een keertje terug kijken! De kinderen vonden het geweldig. Ik kreeg een dik boek met allemaal tekeningen en verhalen erin. Zelfs een tekening met de dierentuin die we hebben bewandeld en op de achterkant de hele tekst van het liedje! Zo gaaf!
Mijn dikke tip en top van Alten en José:
Tip: Wees consequent in wat je zegt en doet! Maar relax, zie het niet te veel als les geven, maar als een vorm van delen van je passie. Zie het niet al te groot.
Top: Je hebt een manier gevonden (namelijk klassieke muziek) om de kids te bereiken. Je bent enthousiast en hebt veel drive om er een leuke les van te maken!
Een pracht afsluiting toch?
Voor deze les besloot ik alleen maar herhalingen met de kinderen te doen waarvan ik merkte in de vorige lessen wat ze leuk vonden. Ook kwam deze les Jeroen kijken.
Ik begon met het zingen van het Goedemorgen liedje, wat ik de aller eerste les heb gedaan. Ik had expres al die tijd niet in een kring met ze gezeten omdat dat te lang duurde en de kinderen dan aan elkaar gingen zitten etc. Deze keer dus wel weer voor een keertje. Mijn tip van mijn allereerste les was dat ik de spanningsboog moest aanvoelen. Het goedemorgenliedje duurde toen eigenlijk te lang, omdat er te veel namen waren. Ik had daarom nu in mijn lesvoorbereiding gezet dat ik af en toe het liedje zal veranderen, waardoor de kinderen dus goed moesten opletten wat ik zing. Bijvoorbeeld: 'Wie zit er tegenover je, weet je dat misschien?'.
De eerste keer dat ik dit liedje ging doen deed ik het met de gitaar. Het einde van het liedje eindigt niet aan het eind van de maat, waardoor de kinderen dus moesten wachten tot de maat was afgelopen en het lied weer opnieuw mochten zingen voor de volgende naam. Ik had dus aan het eind van een lied eigenlijk steeds een soort intro op de gitaar voor de volgende ronde. Deze keer deed ik het zonder gitaar, maar de kinderen wachtten na elke ronde van het liedje wel steeds netjes tot ze weer mochten beginnen met het liedje. Dat was zo grappig! Ik dacht de eerste keer 'Wat doen ze nou?', maar ze begonnen hierdoor wel allemaal tegelijk weer te zingen zonder dat ik het af telde. Hahah! Na ongeveer 8 namen werden de kinderen iets te druk waardoor ik besloot verder te gaan met een ander onderdeel. Hiervoor kreeg ik een dikke pluim van Nancy. Volgens haar voelde ik goed de spanningsboog van de kinderen aan. YESS.
We gingen de klap doorgeven. Eerst ging ik wat ritmes voor klappen, zoals de kinderen gewend zijn. Normaal stop ik als ik vind dat het goed gaat, maar dat hoeft natuurlijk helemaal niet. Ik bleef dus wat langer door gaan met ritmes. Op een gegeven moment was ik wel een beetje uit m'n variaties dus wilde ik een wat langer ritme doen. Haha dat bracht natuurlijk iedereen in verwarring, inclusief mijzelf. Volgens mij heb ik zelfs een ander ritme geklapt toen iemand vroeg of ik het nog een keer voor wilde doen. Consequent blijven, Anna.
Vervolgens heb ik de wandeling door de dierentuin weer gedaan. Omdat ik merkte bij het volgende onderdeel dat er helemaal niet zo veel uitleg hoeft te komen bij herhaling, heb ik het hier expres weggelaten. JA WRONG! Doordat ik niet heb gezegd 'Bij deze wandeling blijven we wel achter onze stoel staan, hoeven we geen stem te gaan gebruiken en hoeven we ook niet aan elkaar te zitten.' ging iedereen doen wat ik ze vorige week verboden heb. Nouja ach, ze vonden de wandeling in ieder geval leuk.
Als aansluiter hierop uiteraard het liedje van de Giraf. De week ervoor ging het liedje niet goed. Het was te lang om voor en na te zingen, dus ik wilde nu andere dingen gebruiken. Ik deed bewegingen en hard/zacht (en bleef alleen zacht, hihi). Het ging wel wat beter, maar de klas bleef nog wel onrustig. 1 keer deed een jongetje heel erg raar mee, ik vroeg of hij het alleen wilde zingen anders. Eigenlijk straf ik hem dus voor het alleen zingen, daar moet ik wel mee uitkijken!
Als laatste deelde ik papier uit en zette De Zwaan op van Saint Saëns op. De kinderen begonnen hevig te tekenen. Jammer genoeg kwamen er veel huilende meisjes en doodskisten op papier. Het is dan ook een heel erg zielig liedje. Gelukkig werden de kinderen er wel rustig door. Hahah.
Thuis had ik 20 boekjes gemaakt met de liedjes erin die we afgelopen weken hebben gezongen. Zo kunnen ze altijd nog een keertje terug kijken! De kinderen vonden het geweldig. Ik kreeg een dik boek met allemaal tekeningen en verhalen erin. Zelfs een tekening met de dierentuin die we hebben bewandeld en op de achterkant de hele tekst van het liedje! Zo gaaf!
Mijn dikke tip en top van Alten en José:
Tip: Wees consequent in wat je zegt en doet! Maar relax, zie het niet te veel als les geven, maar als een vorm van delen van je passie. Zie het niet al te groot.
Top: Je hebt een manier gevonden (namelijk klassieke muziek) om de kids te bereiken. Je bent enthousiast en hebt veel drive om er een leuke les van te maken!
Een pracht afsluiting toch?
Vervolg credootje
Het is wel heel gappig dat op het moment dat ik een reactie schreef op jullie reacties op mijn credootje en uit ging leggen wat mijn primaire motivatie was van muziek, er tegelijkertijd in de krantenfabriek een artikel van de Volkskrant werd gedrukt wat "Muziek om te janken" heet.
Een paar quotes die de woorden uit m'n mond halen:
"Muziek, herinnering en emotie zijn een sterke drie-eenheid. Dat verklaart voor een groot deel ook het succes van typische eindejaarsprogramma's als de Top 2000 op radio 2 en de klassieke Radio4daagse op radio 4."
"Het bijzondere is dat muziek zowel autobiografische herinneringen kan oproepen (die middag in de strandtent waar ik Summerime hoorde) als emotionele (en ik voelde me zo gelukkig).
"Mensen zeggen vaak dat ze niet muzikaal zijn, maar ze weten feilloos welke cd in hun kast ze in een bepaalde stemming willen horen. Ze weten dus precies hoe ze met muziek hun stemming kunnen reguleren."
Daar geloof ik heilig in als primaire motivatie voor muziek. De luisteraar geeft de betekenis. Daardoor hecht muziek zich ook zo goed aan bepaalde gebeurteinssen en momenten. Muziek is een open emotie-katalysator waar je als luisteraar elk verhaal aan vast kunt knopen dat je wilt. Of het nu het kippenvel is bij de jongenssopraan uit het Miserere van Allegri, of een dikke keel bij Marco Borsatio - emotie is niet kieskeurig in muzikale smaak en ook al hoor je dat ene stuk honderden keren, zo'n moment blijft je verrassen. Elke keer weer.
Een paar quotes die de woorden uit m'n mond halen:
"Muziek, herinnering en emotie zijn een sterke drie-eenheid. Dat verklaart voor een groot deel ook het succes van typische eindejaarsprogramma's als de Top 2000 op radio 2 en de klassieke Radio4daagse op radio 4."
"Het bijzondere is dat muziek zowel autobiografische herinneringen kan oproepen (die middag in de strandtent waar ik Summerime hoorde) als emotionele (en ik voelde me zo gelukkig).
"Mensen zeggen vaak dat ze niet muzikaal zijn, maar ze weten feilloos welke cd in hun kast ze in een bepaalde stemming willen horen. Ze weten dus precies hoe ze met muziek hun stemming kunnen reguleren."
Daar geloof ik heilig in als primaire motivatie voor muziek. De luisteraar geeft de betekenis. Daardoor hecht muziek zich ook zo goed aan bepaalde gebeurteinssen en momenten. Muziek is een open emotie-katalysator waar je als luisteraar elk verhaal aan vast kunt knopen dat je wilt. Of het nu het kippenvel is bij de jongenssopraan uit het Miserere van Allegri, of een dikke keel bij Marco Borsatio - emotie is niet kieskeurig in muzikale smaak en ook al hoor je dat ene stuk honderden keren, zo'n moment blijft je verrassen. Elke keer weer.
Abonneren op:
Posts (Atom)
